Γιατί όχι ελιές;

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την πρώτη δημοσίευση...

Το Ηράκλειο είναι μια πολύ ζωντανή πόλη 142.000 κατοίκων (απογραφή 2001). Τα τελευταία χρόνια άρχισε να βελτιώνεται η αισθητική της. Η πόλη άνοιξε επιτέλους το μέτωπο προς τη θάλασσα, έγιναν διάφοροι πεζόδρομοι (ειδικά στο κέντρο της), κάποιοι καλύτεροι δρόμοι (αυτό με τους δρόμους είναι άλλη ιστορία που θα επανέλθω σε άλλη δημοσίευση), με τα περισσότερα έργα να γίνονται καλώς ή κακώς την εποχή των ολυμπιακών αγώνων του 2004.

Εκείνη την εποχή λοιπόν, γέμισε η πόλη εισαγόμενους αιγυπτιακούς φοίνικες. Δε γνωρίζω πόσο κόστισαν, αλλά είναι γεγονός ότι μαζί με τους φοίνικες κάναμε εισαγωγή ένα σκαθάρι. Θα έχετε ακούσει ίσως για το περιβόητο σκαθάρι που τρώει τους φοίνικες από τα μέσα. Δεν έχει επιτευχθεί μέχρι σήμερα συγκεκριμένη χημική θεραπεία για το σκαθάρι με αποτέλεσμα να έχουν καταστραφεί δεκάδες φοίνικες και μάλιστα πολλοί ντόπιοι κάποιοι από τους οποίους ήταν πολλών ετών δέντρα. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό, αλλά το σκαθάρι επεκτάθηκε και απειλεί το φοινικόδασος του Βάι και αυτό της Πρέβελης (ότι απέμεινε από τη φωτιά). Στην Αθήνα στο Πεδίο του Άρεως και στον Εθνικό Κήπο, πήραν έκτακτα μέτρα για να προλάβουν την εξάπλωσή του.

Ερχόμαστε στο πρώτο ερώτημα. Χρειαζόταν να κάνουμε εισαγωγή φοινίκων από την Αίγυπτο; Έτσι φαίνεται... δεν μπορούσε μάλλον η εσωτερική αγορά να καλύψει τη ζήτηση της πόλης. Απορώ βέβαια, ενώ υπάρχουν δυο δάση ενδημικών φοινίκων στην Κρήτη, γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν από εκεί δέντρα.

Δεύτερο ερώτημα και πιο ουσιαστικό ίσως. Γιατί χρειαζόταν η πόλη να γεμίσει φοίνικες και να μοιάζει σαν το Λος Άντζελες; Δε γνωρίζω γιατί αποφασίστηκε αυτή η αισθητική άποψη για την πόλη. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν δέντρα της κρητικής πανίδας. Σε κάποιες περιπτώσεις το έκαναν φυτεύοντας αλμυρίκια (στην πλατεία του πρώην Ξενία) και λίγες χαρουπιές σε γλάστρες στην 25η Αυγούστου και στη Χάνδακος!!!

Τρίτο ερώτημα. Δεν θα μπορούσαν στη θέση των φοινίκων να χρησιμοποιούσαν ελιές; Δεν θα μπορούσε η πόλη να γεμίσει ελιές; Με αυτόν τον τρόπο, μια μεγαλόπολη και ολίγον άσχημη, θα έβρισκε ένα φτηνό και όμορφο τρόπο (ελιές θα έβρισκαν παντού να φυτέψουν), να διαφημίσει σε πλήθος τουριστών που επισκέπτονται την πόλη, ένα δέντρο που θα έπρεπε να παράγει χωρίς υπερβολή, το χρυσό της Κρήτης, το ΛΑΔΙ. Η ελιά ως δέντρο μπορεί να γίνει μεγάλο, μικρό σε μπονζάι, θάμνος σε διάφορα σχήματα, ενώ είναι ανθεκτικό στο κλιμα της Κρήτης.

Το λάδι είναι αποδεδειγμένα ένα προϊόν μεγάλης διατροφικής αξίας. Η Κρητική Διατροφή βασίζεται (πιο σωστά βασιζόταν) σε αυτό και έχουν γίνει πάρα πολλές μελέτες δείχνοντας τα προτερήματά του. Εκτός όμως τη βρώσιμη κατανάλωσή του, υπάρχουν και άλλα προϊόντα προερχόμενα από το λάδι όπως αυτά της κοσμητικής (σαπούνια και άλλα). Έχοντας όλα αυτά στο νου, είναι απορίας άξιο γιατί ΔΕΝ έχει το λάδι την αξία που του ανήκει, όχι μόνο οικονομική αλλά ουσιαστική.

Δυστυχώς έτσι όπως πάνε τα πράγματα (και με κομμένες επιδοτήσεις), με τιμή λαδιού 2 ευρώ το κιλό στην καλύτερη περίπτωση, φοβάμαι ότι θα αρχίσουν να εγκαταλείπονται τα ελαιόδεντρα. Και εντάξει όλοι αυτοί που έχουν λίγα δέντρα για το λάδι της οικογένειας, αλλά οι υπόλοιποι πιθανότατα θα αγοράζουν πάνω από 5-6 ευρώ το κιλό, λάδι Ιταλικό, Ισπανικό, ίσως και Τούρκικο.