Δύσκολο να γράψεις για όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες. Τι να πρωτογράψεις εξάλλου; Και έτσι όπως τρέχουν πλέον τα πράγματα, αυτό που θα γράψεις αυτή τη στιγμή, μπορεί να μην ισχύει πια στα επόμενα λεπτά. Θα προσπαθήσω όμως να βάλω λίγες σκέψεις στο e-χαρτί.
Οι πλατείες άρχισαν να γεμίζουν με κόσμο κάθε ηλικίας και ιδεολογίας που φωνάζουν κατά των πολιτικών (προσώπων και καταστάσεων). Δικαιοσύνη, είναι ένα από τα βασικά αιτήματα, να πάνε αυτοί που έκλεψαν φυλακή, κατάργηση βουλευτικής ασυλίας και πολλά άλλα. Ωραία ακούγονται όλα αυτά και μπράβο στον κόσμο που συμμετέχει είτε με την παρουσία του στις πλατείες, είτε ακόμα πιο ενεργά στις συζητήσεις. Σταμάτησε επιτέλους να βλέπει τους ψευτοκαυγάδες και την παραπληροφόρηση των δελτίων των 8 και σηκώθηκε από τους καναπέδες.
Υπάρχει και κάτι άλλο σημαντικό που ξεχωρίζει σε αυτές κινητοποιήσεις, είναι η "οργάνωση" μέσω κοινωνικών δικτύων (facebook και twitter). Καθώς τα κοινωνικά δίκτυα αναπτύσσονται και εξελίσσονται -όπως κι η πρόσβαση στο ίντερνετ- έδωσε τη δυνατότητα σε πολύ κόσμο, να συζητά, να διαφωνεί, να διαδίδει ιδέες, απόψεις και να οργανώνει/νεται. Πολλοί είναι που διαφωνούν σε αυτό, κυρίως όσοι έχουν μάθει σε συγκεκριμένες δομές οργάνωσης (κυρίως κομματικές). Δεν καταλαβαίνω όμως που είναι το κακό σε αυτό. Ο κόσμος μας εξελίσσεται τεχνολογικά και είναι επόμενο να βρει νέους τρόπους επικοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι και τα παραδοσιακά ΜΜΕ αρχίζουν να φθίνουν, γιατί αηδιάσαμε από αυτά που ακούμε στις ειδήσεις τους, αλλά και γιατί διαφαίνεται ότι μπορούμε να ενημερωθούμε τουλάχιστον για κάποια θέματα από μόνοι μας. Ας μην ξεχάσουμε επίσης και τον ρόλο των ΜΜΕ που έχουν και θα έχουν στο μέλλον. Θα τα δούμε άλλες φορές να προβάλλουν τις κινητοποιήσεις και άλλες φορές να τις λοιδορούν, είτε απαξιώνοντας λεκτικά είτε κάνοντας ότι δεν υπάρχουν (έχει συμβεί πολλές φορές ήδη αυτό). Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες για το τι ρόλο θα παίξουν στο μέλλον κι ας μην περιμένουμε τη συμπαράστασή τους. Απλά δεν τους χρειαζόμαστε!
Εδώ και πάρα πολύ καιρό υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που και αντιδρούσαν σε όλα αυτά που έρχονταν και κινητοποιούνταν και δεν ήταν λίγοι. Δεν ήταν "αγανακτισμένοι", ήταν πολιτικοποιημένοι, συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι. Στις τελευταίες μεγάλες απεργίες ο αριθμός των ανθρώπων που διαδήλωνε πλησίαζε τις 200.000 στην Αθήνα, αριθμός αρκετά μεγαλύτερος από τον αριθμό των συγκεντρωμένων στις πλατείες. Η αλήθεια είναι ότι ούτε κι εκεί ήταν ιδανικά τα πράγματα, αφού προβοκάτορες, κομματικές περιχαρακώσεις και ανταγωνισμοί ήταν έκδηλα και φόβιζαν ή απογοήτευαν τον κόσμο που συμμετείχε. Επίσης πολλές φορές έμενε το ερώτημα, διαδηλώσαμε και σήμερα, μετά τι;
Ας πάμε λοιπόν στο δια ταύτα. Ωραία όπως προείπα ότι ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται και να συζητά. Μπαίνουν ήδη κάποια ζητήματα προς κουβέντα. Πρέπει όμως να μπούμε και σε ποιο βαθειά θέματα. Ποιος είναι ο στόχος αυτών των κινητοποιήσεων; Ο μακροπρόθεσμος στόχος ποιος είναι! Γιατί ας πούμε, ότι οι κλέφτες θα πάνε φυλακή και θα τους δημεύσουμε τα κλεμμένα και θα φύγει και το μνημόνιο αλλά μετά τι;
Ποιος και πως θα μας κυβερνήσει; Θα συνεχιστεί η λιτότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ο τρόπος διακυβέρνησης και συμμετοχής των πολιτών; Τα αντίστοιχα μέτρα μπορούν να υπάρξουν χωρίς απαραίτητα να υπάρχει μνημόνιο. Όταν θα μπουν και αυτά τα ερωτήματα θα αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο, γιατί τώρα λένε όλοι να φύγουν οι κλέφτες (φασίστες, κεντρώοι, φιλελεύθεροι, αδιάφοροι, απολιτίκ, αριστεροί κτλ), αλλά ο καθένας το λέει από τη δική του σκοπιά και όχι απαραίτητα από τη σκοπιά προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Τότε θα αρχίσουν οι κινητοποιήσεις να γίνονται επικίνδυνες και να απειλούν ολόκληρο το σύστημα, διαφορετικά το σύστημα μπορεί να αντικαταστήσει ως αναλώσιμους μερικούς πολιτικούς-διαχειριστές (όπως και το κάνει, πρόσφατη περίπτωση είναι αυτή του Στρος Καν) και να συνεχίσει να εκτελεί τις γνωστές συνταγές της ελεύθερης αγοράς με λίγο πιο χαρούμενο και φιλικό πρόσωπο.
Καλώς λοιπόν δημιουργήθηκε το στάδιο του "αγανακτισμένου" αλλά δεν αρκεί, πρέπει να περάσουμε στο στάδιο του συνειδητοποιημένου και μετά του αποφασισμένου. Σε αυτά τα στάδια χρειάζονται όλες οι δυνάμεις είτε κάποιοι συμμετέχουν στα κόμματα (και ασφαλώς δεν εννοώ τα μεγάλα) είτε όχι, αρκεί να μπορεί ο καθένας να ακούει τον άλλο και να συνδιαμορφώνει και μπορεί να γίνει αυτό. Και κάτι ακόμα... όταν θα αρχίσουμε να γινόμαστε επικίνδυνοι το σύστημα θα μας αντιμετωπίσει διαφορετικά, ίσως βίαια, τότε τι θα κάνουμε;
Ενημέρωση κινητοποιήσεων μπορείτε να βρείτε:
Οι πλατείες άρχισαν να γεμίζουν με κόσμο κάθε ηλικίας και ιδεολογίας που φωνάζουν κατά των πολιτικών (προσώπων και καταστάσεων). Δικαιοσύνη, είναι ένα από τα βασικά αιτήματα, να πάνε αυτοί που έκλεψαν φυλακή, κατάργηση βουλευτικής ασυλίας και πολλά άλλα. Ωραία ακούγονται όλα αυτά και μπράβο στον κόσμο που συμμετέχει είτε με την παρουσία του στις πλατείες, είτε ακόμα πιο ενεργά στις συζητήσεις. Σταμάτησε επιτέλους να βλέπει τους ψευτοκαυγάδες και την παραπληροφόρηση των δελτίων των 8 και σηκώθηκε από τους καναπέδες.
Υπάρχει και κάτι άλλο σημαντικό που ξεχωρίζει σε αυτές κινητοποιήσεις, είναι η "οργάνωση" μέσω κοινωνικών δικτύων (facebook και twitter). Καθώς τα κοινωνικά δίκτυα αναπτύσσονται και εξελίσσονται -όπως κι η πρόσβαση στο ίντερνετ- έδωσε τη δυνατότητα σε πολύ κόσμο, να συζητά, να διαφωνεί, να διαδίδει ιδέες, απόψεις και να οργανώνει/νεται. Πολλοί είναι που διαφωνούν σε αυτό, κυρίως όσοι έχουν μάθει σε συγκεκριμένες δομές οργάνωσης (κυρίως κομματικές). Δεν καταλαβαίνω όμως που είναι το κακό σε αυτό. Ο κόσμος μας εξελίσσεται τεχνολογικά και είναι επόμενο να βρει νέους τρόπους επικοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι και τα παραδοσιακά ΜΜΕ αρχίζουν να φθίνουν, γιατί αηδιάσαμε από αυτά που ακούμε στις ειδήσεις τους, αλλά και γιατί διαφαίνεται ότι μπορούμε να ενημερωθούμε τουλάχιστον για κάποια θέματα από μόνοι μας. Ας μην ξεχάσουμε επίσης και τον ρόλο των ΜΜΕ που έχουν και θα έχουν στο μέλλον. Θα τα δούμε άλλες φορές να προβάλλουν τις κινητοποιήσεις και άλλες φορές να τις λοιδορούν, είτε απαξιώνοντας λεκτικά είτε κάνοντας ότι δεν υπάρχουν (έχει συμβεί πολλές φορές ήδη αυτό). Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες για το τι ρόλο θα παίξουν στο μέλλον κι ας μην περιμένουμε τη συμπαράστασή τους. Απλά δεν τους χρειαζόμαστε!
Εδώ και πάρα πολύ καιρό υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που και αντιδρούσαν σε όλα αυτά που έρχονταν και κινητοποιούνταν και δεν ήταν λίγοι. Δεν ήταν "αγανακτισμένοι", ήταν πολιτικοποιημένοι, συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι. Στις τελευταίες μεγάλες απεργίες ο αριθμός των ανθρώπων που διαδήλωνε πλησίαζε τις 200.000 στην Αθήνα, αριθμός αρκετά μεγαλύτερος από τον αριθμό των συγκεντρωμένων στις πλατείες. Η αλήθεια είναι ότι ούτε κι εκεί ήταν ιδανικά τα πράγματα, αφού προβοκάτορες, κομματικές περιχαρακώσεις και ανταγωνισμοί ήταν έκδηλα και φόβιζαν ή απογοήτευαν τον κόσμο που συμμετείχε. Επίσης πολλές φορές έμενε το ερώτημα, διαδηλώσαμε και σήμερα, μετά τι;
Ας πάμε λοιπόν στο δια ταύτα. Ωραία όπως προείπα ότι ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται και να συζητά. Μπαίνουν ήδη κάποια ζητήματα προς κουβέντα. Πρέπει όμως να μπούμε και σε ποιο βαθειά θέματα. Ποιος είναι ο στόχος αυτών των κινητοποιήσεων; Ο μακροπρόθεσμος στόχος ποιος είναι! Γιατί ας πούμε, ότι οι κλέφτες θα πάνε φυλακή και θα τους δημεύσουμε τα κλεμμένα και θα φύγει και το μνημόνιο αλλά μετά τι;
Ποιος και πως θα μας κυβερνήσει; Θα συνεχιστεί η λιτότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ο τρόπος διακυβέρνησης και συμμετοχής των πολιτών; Τα αντίστοιχα μέτρα μπορούν να υπάρξουν χωρίς απαραίτητα να υπάρχει μνημόνιο. Όταν θα μπουν και αυτά τα ερωτήματα θα αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο, γιατί τώρα λένε όλοι να φύγουν οι κλέφτες (φασίστες, κεντρώοι, φιλελεύθεροι, αδιάφοροι, απολιτίκ, αριστεροί κτλ), αλλά ο καθένας το λέει από τη δική του σκοπιά και όχι απαραίτητα από τη σκοπιά προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Τότε θα αρχίσουν οι κινητοποιήσεις να γίνονται επικίνδυνες και να απειλούν ολόκληρο το σύστημα, διαφορετικά το σύστημα μπορεί να αντικαταστήσει ως αναλώσιμους μερικούς πολιτικούς-διαχειριστές (όπως και το κάνει, πρόσφατη περίπτωση είναι αυτή του Στρος Καν) και να συνεχίσει να εκτελεί τις γνωστές συνταγές της ελεύθερης αγοράς με λίγο πιο χαρούμενο και φιλικό πρόσωπο.
Καλώς λοιπόν δημιουργήθηκε το στάδιο του "αγανακτισμένου" αλλά δεν αρκεί, πρέπει να περάσουμε στο στάδιο του συνειδητοποιημένου και μετά του αποφασισμένου. Σε αυτά τα στάδια χρειάζονται όλες οι δυνάμεις είτε κάποιοι συμμετέχουν στα κόμματα (και ασφαλώς δεν εννοώ τα μεγάλα) είτε όχι, αρκεί να μπορεί ο καθένας να ακούει τον άλλο και να συνδιαμορφώνει και μπορεί να γίνει αυτό. Και κάτι ακόμα... όταν θα αρχίσουμε να γινόμαστε επικίνδυνοι το σύστημα θα μας αντιμετωπίσει διαφορετικά, ίσως βίαια, τότε τι θα κάνουμε;
Ενημέρωση κινητοποιήσεων μπορείτε να βρείτε:
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου