Εικόνα των καιρών μας και της τεχνολογίας που αναπτύσσετε ραγδαία, είναι τα κοινωνικά δίκτυα. Μπήκαν στη ζωή μας και αρχίζουν να κυριαρχούν σε κάθε μας βήμα. Facebook, Twitter, LinkedIn, 4square και άλλα πολλά. Η διαδικασία διάδοσης μου θυμίζει τα χρόνια που ήμουν στο λύκειο και ξεκινούσε η εποχή του κινητού. Θυμάμαι τότε τις παντόφλες κινητά με οθόνη μιας γραμμής. Τα σνομπάραμε στην αρχή, θεωρώντας τα καταναλωτικό αγαθό που ήταν υπερβολικό.
Στα επόμενα χρόνια στο πανεπιστήμιο άρχισαν να θεωρούνται απαραίτητα και όλοι αποκτούσαν κι από ένα. Κι ενώ άρχισαν να μικραίνουν σε μέγεθος, τα τελευταία χρόνια άρχισαν να μεγαλώνουν, δίνοντας περισσότερες δυνατότητες και διασύνδεση στο ίντερνετ. Σε εκείνο το σημείο μπαίνουν και τα κοινωνικά δίκτυα. Δε θα κάνω ανάλυση για τα κοινωνικά δίκτυα, ούτε είμαι ειδικός ούτε έχω να προσφέρω κάτι καινούργιο σε αυτά που έχουν ήδη γραφτεί.
Η αφορμή για τη νέα ανάρτηση ήταν ένα #mixer. Τι είναι αυτό το #mixer? Κι εγώ στην αρχή απόρησα αλλά σε λίγο έμαθα. Μια κοπελιά η @alex_walex έκανε ένα site και μέσω paypal ζήτησε δωρεές από όποιον ήθελε να τη βοηθήσει για να αγοράσει ένα μίξερ που είχε μπανίσει. Σε αντάλλαγμα προσφέρθηκε να δώσει από ένα κομμάτι γλυκό (Πάβλοβα) που θα έφτιαχνε με τη βοήθεια του μίξερ. Δεν άργησε να συγκεντρώσει το ποσό που χρειαζόταν.
Από αυτό το σημείο άρχισε ο χαμός στο twitter. Κάποιοι προσβλήθηκαν, άρχισαν να βρίζουν, να θεωρούν ξεφτίλα το όλο γεγονός, ενώ άλλοι συνεχάρησαν την κοπελιά για την ιδέα της. Περισσότερα μπορείτε να βρείτε εδώ:
#mixer
Μαρέγκες με χολή, #Mixer
Το #mixer και η διαδικτυακή μας κουλτούρα
Γιατί τόση χολή στο twitter;
Έτσι λοιπόν, όλα τα είδαμε τον τελευταίο καιρό, τα κοινωνικά δίκτυα μέσο σύναψης κοινωνικών και επαγγελματικών επαφών, εργαλεία διαφήμισης, "επαναστατικά" μέσα στις Αραβικές χώρες, την δημιουργία του debtocracy και τελευταία την αγορά ενός μίξερ.
Αυτό που έχω να πω είναι ένα μπράβο στην @alex_walex για την ιδέα της και της εύχομαι να κάνει ωραία γλυκά.
Τετάρτη 27 Απριλίου 2011
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Γιατί όχι ελιές;
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την πρώτη δημοσίευση...
Το Ηράκλειο είναι μια πολύ ζωντανή πόλη 142.000 κατοίκων (απογραφή 2001). Τα τελευταία χρόνια άρχισε να βελτιώνεται η αισθητική της. Η πόλη άνοιξε επιτέλους το μέτωπο προς τη θάλασσα, έγιναν διάφοροι πεζόδρομοι (ειδικά στο κέντρο της), κάποιοι καλύτεροι δρόμοι (αυτό με τους δρόμους είναι άλλη ιστορία που θα επανέλθω σε άλλη δημοσίευση), με τα περισσότερα έργα να γίνονται καλώς ή κακώς την εποχή των ολυμπιακών αγώνων του 2004.
Εκείνη την εποχή λοιπόν, γέμισε η πόλη εισαγόμενους αιγυπτιακούς φοίνικες. Δε γνωρίζω πόσο κόστισαν, αλλά είναι γεγονός ότι μαζί με τους φοίνικες κάναμε εισαγωγή ένα σκαθάρι. Θα έχετε ακούσει ίσως για το περιβόητο σκαθάρι που τρώει τους φοίνικες από τα μέσα. Δεν έχει επιτευχθεί μέχρι σήμερα συγκεκριμένη χημική θεραπεία για το σκαθάρι με αποτέλεσμα να έχουν καταστραφεί δεκάδες φοίνικες και μάλιστα πολλοί ντόπιοι κάποιοι από τους οποίους ήταν πολλών ετών δέντρα. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό, αλλά το σκαθάρι επεκτάθηκε και απειλεί το φοινικόδασος του Βάι και αυτό της Πρέβελης (ότι απέμεινε από τη φωτιά). Στην Αθήνα στο Πεδίο του Άρεως και στον Εθνικό Κήπο, πήραν έκτακτα μέτρα για να προλάβουν την εξάπλωσή του.
Ερχόμαστε στο πρώτο ερώτημα. Χρειαζόταν να κάνουμε εισαγωγή φοινίκων από την Αίγυπτο; Έτσι φαίνεται... δεν μπορούσε μάλλον η εσωτερική αγορά να καλύψει τη ζήτηση της πόλης. Απορώ βέβαια, ενώ υπάρχουν δυο δάση ενδημικών φοινίκων στην Κρήτη, γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν από εκεί δέντρα.
Δεύτερο ερώτημα και πιο ουσιαστικό ίσως. Γιατί χρειαζόταν η πόλη να γεμίσει φοίνικες και να μοιάζει σαν το Λος Άντζελες; Δε γνωρίζω γιατί αποφασίστηκε αυτή η αισθητική άποψη για την πόλη. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν δέντρα της κρητικής πανίδας. Σε κάποιες περιπτώσεις το έκαναν φυτεύοντας αλμυρίκια (στην πλατεία του πρώην Ξενία) και λίγες χαρουπιές σε γλάστρες στην 25η Αυγούστου και στη Χάνδακος!!!
Τρίτο ερώτημα. Δεν θα μπορούσαν στη θέση των φοινίκων να χρησιμοποιούσαν ελιές; Δεν θα μπορούσε η πόλη να γεμίσει ελιές; Με αυτόν τον τρόπο, μια μεγαλόπολη και ολίγον άσχημη, θα έβρισκε ένα φτηνό και όμορφο τρόπο (ελιές θα έβρισκαν παντού να φυτέψουν), να διαφημίσει σε πλήθος τουριστών που επισκέπτονται την πόλη, ένα δέντρο που θα έπρεπε να παράγει χωρίς υπερβολή, το χρυσό της Κρήτης, το ΛΑΔΙ. Η ελιά ως δέντρο μπορεί να γίνει μεγάλο, μικρό σε μπονζάι, θάμνος σε διάφορα σχήματα, ενώ είναι ανθεκτικό στο κλιμα της Κρήτης.
Το λάδι είναι αποδεδειγμένα ένα προϊόν μεγάλης διατροφικής αξίας. Η Κρητική Διατροφή βασίζεται (πιο σωστά βασιζόταν) σε αυτό και έχουν γίνει πάρα πολλές μελέτες δείχνοντας τα προτερήματά του. Εκτός όμως τη βρώσιμη κατανάλωσή του, υπάρχουν και άλλα προϊόντα προερχόμενα από το λάδι όπως αυτά της κοσμητικής (σαπούνια και άλλα). Έχοντας όλα αυτά στο νου, είναι απορίας άξιο γιατί ΔΕΝ έχει το λάδι την αξία που του ανήκει, όχι μόνο οικονομική αλλά ουσιαστική.
Δυστυχώς έτσι όπως πάνε τα πράγματα (και με κομμένες επιδοτήσεις), με τιμή λαδιού 2 ευρώ το κιλό στην καλύτερη περίπτωση, φοβάμαι ότι θα αρχίσουν να εγκαταλείπονται τα ελαιόδεντρα. Και εντάξει όλοι αυτοί που έχουν λίγα δέντρα για το λάδι της οικογένειας, αλλά οι υπόλοιποι πιθανότατα θα αγοράζουν πάνω από 5-6 ευρώ το κιλό, λάδι Ιταλικό, Ισπανικό, ίσως και Τούρκικο.
Το Ηράκλειο είναι μια πολύ ζωντανή πόλη 142.000 κατοίκων (απογραφή 2001). Τα τελευταία χρόνια άρχισε να βελτιώνεται η αισθητική της. Η πόλη άνοιξε επιτέλους το μέτωπο προς τη θάλασσα, έγιναν διάφοροι πεζόδρομοι (ειδικά στο κέντρο της), κάποιοι καλύτεροι δρόμοι (αυτό με τους δρόμους είναι άλλη ιστορία που θα επανέλθω σε άλλη δημοσίευση), με τα περισσότερα έργα να γίνονται καλώς ή κακώς την εποχή των ολυμπιακών αγώνων του 2004.
Εκείνη την εποχή λοιπόν, γέμισε η πόλη εισαγόμενους αιγυπτιακούς φοίνικες. Δε γνωρίζω πόσο κόστισαν, αλλά είναι γεγονός ότι μαζί με τους φοίνικες κάναμε εισαγωγή ένα σκαθάρι. Θα έχετε ακούσει ίσως για το περιβόητο σκαθάρι που τρώει τους φοίνικες από τα μέσα. Δεν έχει επιτευχθεί μέχρι σήμερα συγκεκριμένη χημική θεραπεία για το σκαθάρι με αποτέλεσμα να έχουν καταστραφεί δεκάδες φοίνικες και μάλιστα πολλοί ντόπιοι κάποιοι από τους οποίους ήταν πολλών ετών δέντρα. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό, αλλά το σκαθάρι επεκτάθηκε και απειλεί το φοινικόδασος του Βάι και αυτό της Πρέβελης (ότι απέμεινε από τη φωτιά). Στην Αθήνα στο Πεδίο του Άρεως και στον Εθνικό Κήπο, πήραν έκτακτα μέτρα για να προλάβουν την εξάπλωσή του.
Ερχόμαστε στο πρώτο ερώτημα. Χρειαζόταν να κάνουμε εισαγωγή φοινίκων από την Αίγυπτο; Έτσι φαίνεται... δεν μπορούσε μάλλον η εσωτερική αγορά να καλύψει τη ζήτηση της πόλης. Απορώ βέβαια, ενώ υπάρχουν δυο δάση ενδημικών φοινίκων στην Κρήτη, γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν από εκεί δέντρα.
Δεύτερο ερώτημα και πιο ουσιαστικό ίσως. Γιατί χρειαζόταν η πόλη να γεμίσει φοίνικες και να μοιάζει σαν το Λος Άντζελες; Δε γνωρίζω γιατί αποφασίστηκε αυτή η αισθητική άποψη για την πόλη. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν δέντρα της κρητικής πανίδας. Σε κάποιες περιπτώσεις το έκαναν φυτεύοντας αλμυρίκια (στην πλατεία του πρώην Ξενία) και λίγες χαρουπιές σε γλάστρες στην 25η Αυγούστου και στη Χάνδακος!!!
Τρίτο ερώτημα. Δεν θα μπορούσαν στη θέση των φοινίκων να χρησιμοποιούσαν ελιές; Δεν θα μπορούσε η πόλη να γεμίσει ελιές; Με αυτόν τον τρόπο, μια μεγαλόπολη και ολίγον άσχημη, θα έβρισκε ένα φτηνό και όμορφο τρόπο (ελιές θα έβρισκαν παντού να φυτέψουν), να διαφημίσει σε πλήθος τουριστών που επισκέπτονται την πόλη, ένα δέντρο που θα έπρεπε να παράγει χωρίς υπερβολή, το χρυσό της Κρήτης, το ΛΑΔΙ. Η ελιά ως δέντρο μπορεί να γίνει μεγάλο, μικρό σε μπονζάι, θάμνος σε διάφορα σχήματα, ενώ είναι ανθεκτικό στο κλιμα της Κρήτης.
Το λάδι είναι αποδεδειγμένα ένα προϊόν μεγάλης διατροφικής αξίας. Η Κρητική Διατροφή βασίζεται (πιο σωστά βασιζόταν) σε αυτό και έχουν γίνει πάρα πολλές μελέτες δείχνοντας τα προτερήματά του. Εκτός όμως τη βρώσιμη κατανάλωσή του, υπάρχουν και άλλα προϊόντα προερχόμενα από το λάδι όπως αυτά της κοσμητικής (σαπούνια και άλλα). Έχοντας όλα αυτά στο νου, είναι απορίας άξιο γιατί ΔΕΝ έχει το λάδι την αξία που του ανήκει, όχι μόνο οικονομική αλλά ουσιαστική.
Δυστυχώς έτσι όπως πάνε τα πράγματα (και με κομμένες επιδοτήσεις), με τιμή λαδιού 2 ευρώ το κιλό στην καλύτερη περίπτωση, φοβάμαι ότι θα αρχίσουν να εγκαταλείπονται τα ελαιόδεντρα. Και εντάξει όλοι αυτοί που έχουν λίγα δέντρα για το λάδι της οικογένειας, αλλά οι υπόλοιποι πιθανότατα θα αγοράζουν πάνω από 5-6 ευρώ το κιλό, λάδι Ιταλικό, Ισπανικό, ίσως και Τούρκικο.
Δευτέρα 25 Απριλίου 2011
Εκτός φάσης
"Εκτός φάσης" λοιπόν...
Μετά από πάρα πολύ καιρό, κατάφερα επιτέλους να βρω λίγο χρόνο να στήσω το blog.
Εκτός φάσης... γιατί πολλά από αυτά που θέλω να πω, θα βρίσκονται μακριά από τις συνήθεις απόψεις.
Εκτός φάσης... μια έννοια από τη φυσική (που είναι και το επιστημονικό αντικείμενό μου) για να χαρακτηρίσει το blog.
Χρόνια ήθελα να κάνω blog. Πολλές φορές και ειδικά τελευταία τρώγομαι και θέλω να μοιραστώ δημόσια τις σκέψεις μου, για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Ίσως μου έχει μείνει από τα φοιτητικά μου χρόνια και τις συνελεύσεις στις οποίες συμμετείχα και μιλούσα.
Θυμάμαι στις συνελεύσεις, ότι είχα πολύ άγχος στις πρώτες ομιλίες μου. Θα τα θυμηθώ όλα όσα έχω να πω; Τι θα με ρωτήσουν; Θα ξέρω να απαντήσω; Τα έγραφα σε χαρτί για να μην τα ξεχάσω... Μετά όμως όταν αρχίζεις να παίρνεις το κολάι, τα λόγια αρχίζουν να βγαίνουν μόνα τους, χωρίς χαρτί και ειδική προετοιμασία.
Έτσι όταν ξεπεραστεί ο φόβος αυτός, όχι μόνο δεν σε πειράζει που εκφράζεσαι δημόσια, αλλά δημιουργείται ένα είδος εθισμού, όχι τόσο για το χειροκρότημα και την αποδοχή, αλλά γιατί βγάζεις προς τα έξω όλα αυτά που σκέφτεσαι και σε απασχολούν.
Σήμερα το ίντερνετ δίνει τη δυνατότητα σχεδόν σε όλους να εκφραστούν, επώνυμα ή ανώνυμα. Να μοιραστούν τις σκέψεις τους και να ανταλλάξουν απόψεις με άλλους. Το λέω και σε φίλους μου... δεν αρκεί να συζητάμε μεταξύ μας μόνο, αυτά που μας απασχολούν και να συμφωνούμε (ή να διαφωνούμε). Πρέπει να τα λέμε πλέον δημόσια, μπας και πειστούμε να αλλάξουμε τη ρημάδα τη ζωή μας.
Μετά από πάρα πολύ καιρό, κατάφερα επιτέλους να βρω λίγο χρόνο να στήσω το blog.
Εκτός φάσης... γιατί πολλά από αυτά που θέλω να πω, θα βρίσκονται μακριά από τις συνήθεις απόψεις.
Εκτός φάσης... μια έννοια από τη φυσική (που είναι και το επιστημονικό αντικείμενό μου) για να χαρακτηρίσει το blog.
Χρόνια ήθελα να κάνω blog. Πολλές φορές και ειδικά τελευταία τρώγομαι και θέλω να μοιραστώ δημόσια τις σκέψεις μου, για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Ίσως μου έχει μείνει από τα φοιτητικά μου χρόνια και τις συνελεύσεις στις οποίες συμμετείχα και μιλούσα.
Θυμάμαι στις συνελεύσεις, ότι είχα πολύ άγχος στις πρώτες ομιλίες μου. Θα τα θυμηθώ όλα όσα έχω να πω; Τι θα με ρωτήσουν; Θα ξέρω να απαντήσω; Τα έγραφα σε χαρτί για να μην τα ξεχάσω... Μετά όμως όταν αρχίζεις να παίρνεις το κολάι, τα λόγια αρχίζουν να βγαίνουν μόνα τους, χωρίς χαρτί και ειδική προετοιμασία.
Έτσι όταν ξεπεραστεί ο φόβος αυτός, όχι μόνο δεν σε πειράζει που εκφράζεσαι δημόσια, αλλά δημιουργείται ένα είδος εθισμού, όχι τόσο για το χειροκρότημα και την αποδοχή, αλλά γιατί βγάζεις προς τα έξω όλα αυτά που σκέφτεσαι και σε απασχολούν.
Σήμερα το ίντερνετ δίνει τη δυνατότητα σχεδόν σε όλους να εκφραστούν, επώνυμα ή ανώνυμα. Να μοιραστούν τις σκέψεις τους και να ανταλλάξουν απόψεις με άλλους. Το λέω και σε φίλους μου... δεν αρκεί να συζητάμε μεταξύ μας μόνο, αυτά που μας απασχολούν και να συμφωνούμε (ή να διαφωνούμε). Πρέπει να τα λέμε πλέον δημόσια, μπας και πειστούμε να αλλάξουμε τη ρημάδα τη ζωή μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)